Businessclass terug naar Nederland
Door: Jasmijn
Blijf op de hoogte en volg Jasmijn
24 September 2015 | Indonesië, Medan
Al snel kreeg ik koffie met Indonesische lekkernijen. De relatief kleine lounge was gevuld met Indonesische zakenlui die mij allen onderzoekend aankeken. Na wat geapp met moeder en tante werd ik opgehaald en zonder check langs de rij mensen heen de slurf van het vliegveld ingeduwd. Een korte vlucht naar Jakarta. Opgelucht, ik was op reis. Naar Nederland. Tijdens deze reis de Indonesische krant gelezen waarin journalisten hun kritiek uitten over de omgang met de vluchtelingenproblematiek in Europa. Even wennen was het wel aan businessclass vliegen aangezien een man voor mij de steward door middel van een ferm klapje in de handen commandeerde te komen.
Na een korte vlucht werd ik uitgeladen in Jakarta waar ik naar de volgende lounge werd gereden waar ik een paar uur mocht verblijven. Werkelijk waar, wat een bizarre luxe. Verse pizza, pasta, dim sum, vruchtensappen, fruit. Noem het maar op. Af en toe geholpen door een westerse zakenman als ik iets wilde hebben. Toen ik langs hupste langs een vriendelijk ogende man met hoed op, vroeg deze man me wat ik had gedaan dat ik er zo uitzag. Al snel raakten we in gesprek en besloten we het gesprek voort te zetten op de luxe zetels waarbij ik mijn poot omhoog kon leggen op een tafel. De man, Peter was met zijn 50ste met pensioen gegaan als interim manager en ging ieder jaar voor een paar weken vrijwillig op pad om kleine bedrijfjes te helpen hun business te optimaliseren. Vol enthousiasme vertelde hij over de afgelopen weken waarin hij had samengewerkt met vier moslima’s die een hoofddoek-bedrijfje hadden.
Natuurlijk was het even wennen in het begin, maar in de weken was er wel degelijk iets bereikt en Peter had het fijn gehad. Ook hij had zich verbaasd over de gekheid van het verkeer hier. Hij was zelfs eerder opgestaan om in de ochtend vroeg foto’s te maken van een bizar druk verkeersknooppunt. De tijd vloog voorbij waarbij ik Peter vertelde over mijn ziekenhuisavonturen en hij mij vertelde over zijn business-avontuur.
Al snel mocht ik het vliegtuig in, wederom keurig vervoerd in rolstoel. Heel erg fijn, al die afstanden had ik echt niet kunnen en willen lopen. Als eerste werd ik het businessgedeelte ingereden. En tsja, bizar. Veel ruimte, heel veel ruimte. Een stoel met allerlei standen, uiteenlopend van “relax” tot een bed. En een menukaart, zo één waar je “U” tegen zegt. Tijd voor vliegangst was er niet, dat was prettig. Het ontdekken van mijn businessplaats duurde al wel een uur. Bij binnenkomst kreeg ik bovendien champagne.. Echt waar.
In Singapore na ruim een uur vliegen moesten we er allemaal weer uit omdat er passagiers bij kwamen of iets dergelijks. Een vaag verhaal. Maar in rolstoel opgehaald door een schele jongeman uit Singapore die vroeg of ik getrouwd was. Die vraag is me vaak gesteld de weken ervoor, maar nu zat ik er echt niet op te wachten.. Hou toch eens op, met je getrouwd zijn. Laat me met rust dacht ik. Maar goed, ik deed toch maar vriendelijk. Al snel werd na mijn scooterverhaal zijn halve familiegeschiedenis aan mij verteld. Tijdens het wachten nog her en der wat gebabbeld met wat Nederlanders.
Terug in het vliegtuig had ik een buurvrouw gekregen en wat voor een buurvrouw. Een stoere Nederlandse op leeftijd. 82 jaar oud om precies te zijn vertelde ze me al gauw. Als jonge vrouw van begin 20 was ze samen met haar kersverse echtgenoot die voor Fokker werkte verhuisd naar Melbourne. In Melbourne woonde haar zoon en kleinkinderen. Maar ieder jaar vloog ze samen met haar echtgenoot terug naar Nederland om de vele zussen en broers van het echtpaar te bezoeken. Dit jaar was het anders, de echtgenote van mevrouw Patty was drie weken eerder na een kort ziekbed overleden.. En ja, daar zat ik dan nu naast haar. De minuten en uren gingen sneller voorbij door ons gesprek, terwijl we allebei in de relax-modus in onze ruime stoel zaten. De dame gaf me een wijze uitleg over de drankjes en spijzen die ik toch zeker wel moest bestellen. Zo volgde ik haar advies op en dronk Baileys terwijl Patty zich tegoed deed aan goede Chardonnay.
De tijd, het vliegtuig en ik vlogen snel naar huis. Dat is wat mij betreft het grootste voordeel van businessclass vliegen, je kan slapen. Maar dan ook echt slapen slapen. Omdat je in een soort bedje ligt, plat met een dekentje en een kussen. De rest eromheen was grappig om een keer mee te maken, maar drie gangen bij het ontbijt terwijl je net verfomfaaid wakker wordt is voor mij echt een beetje too much.
Na een lange reis die kort duurde aangekomen op Schiphol waar ik werd opgehaald door mama en een vriendin van haar. Erna naar huis en naar het ziekenhuis op de Spoedeisende hulp eindelijk goed verzorgd. Schade: wonden, zwaar gekneusde enkel en later bleek mijn teen alsnog gebroken.
Mama verzorgt me als een ware engel. Vooral de wond op mijn enkel is nu het zorgenkindje omdat hij erg geïnfecteerd is. Gisteren zou ik eigenlijk begonnen zijn met mijn nieuwe baan op de afdeling Traumatologie, terwijl ik nu zelf een traumatologie-patientje ben. De pijn is met pijnstilling goed onder controle, ik ben alleen zo moe en futloos als een vaatdoek. Hopelijk is dit snel achter de rug.
Ik ben dankbaar voor de reis die ik heb gemaakt. Natuurlijk is het jammer hoe deze reis abrupt ten einde kwam maar ik heb hierdoor een nog grotere en betere reden om nog eens terug te keren naar de mooie plaatsen en mensen die Indonesië rijk is.
Bedankt voor het lezen van mijn blogs en wellicht tot een volgende reis waar ik braaf op de fiets zal springen ;) En natuurlijk bedankt voor alle lieve berichten! Die deden en doen me goed, in Indonesië en Leiderdorp!
Liefs, Jasmijn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley