Toba meer

Tobameer. Het busje naar het tobameer was voor de rest "gevuld" met een nederlands stel en een alleenreizende dame. Met hun en Bas en de Poolse Tom heb ik de volgende dagen het schiereiland Samosir ontdekt dat even groot is als Singapore. Het tobameer is het grootste kratermeer in Azie. De weg naar het tobameer was een beetje spannend omdat meerdere mensen ons verschillende tijden vertelden waarop de laatste boot zou vertrekken van Parapat (vasteland) naar Tuktuk(eiland). Leuk he al die namen :) De hele weg van 6uur flink gepraat en gelachen door onze gezamelijke gaarheid.. Daardoor ging de tijd extreem snel voorbij. In Parapat met een kleurrijke Heenenweerboot (Nien ;) naar Tuktuk gevaren waar we eerst naar een hostel gingen dat ons werd aangeraden.. Bij binnenkomst in de eerste kamer zag ik "een grote muis" wegschieten. Euh, een rat dus.. De keuze was snel gemaakt, we volgden het Nederlandse stel naar hun luxere verblijf, welverdiend na alle voorgaande brakheid. Samosir is de kern van het zogenaamde Batak gebied waar het Batakvolk woont, christenen die ook nog vele andere goden eren. Bij het prachtige mas cottages aangekomen te zijn, zagen we het uitzicht op het tobameer. Werkelijk prachtig. Zo wijds en sereen. Ik besloot met Martine, een leuke Nederlandse dame een typisch Batakhuisje te delen. Inclusief typerend puntdak. Slapend bovenin, als godinnen. De bovenste ruimte is namelijk bestemd om de goden te eren. In ons houten huisje heerlijk geslapen met op de achtergrond het klotsende water van het meer waar het huisje aan grenst gecombineerd met een koor krekels. De volgende dag besloten we met z'n zessen een "chill-dag" in te lassen. Een betere plek dan dit bestaat daarvoor immers niet.. Het uitzicht op de bergen in de verte was enigszins mistig. De mensen zeggen dat het komt daar de illegale verbranding van het regenwoud waarvoor de regering betaald krijgt door grote bedrijven terwijl het dus de ogen sluit voor deze droevige activiteit. Na het doorreizen en drukke schema's kwamen we langzaam allemaal wat tot rust. De zon was verraderlijk scherp. Ik lag heel even zonder me totaal in te smeren en nu 3dagen later nog steeds een paar kreeftrode plekken bij mijn lies.. Eigenwijs en dom, ik weet t. Na wat gechill, wilden we allemaal natuurlijk wat zien van onze omgeving. Door een vergissing van de route uiteindelijk langer dan gepland gelopen, veel langer. Een prachtige wandeling over groen Sumatra, want wat is het groen en begroeid overal met bananenbomen en prachtige bloemen. Overal ook veel vertederende puppies en kittens. Terug een heerlijk vers visje uit het meer in kokosmelk gegeten. Voldaan gaan slapen voordat de volgende dag het scooterprogramma op de planning stond.. Met drie scooters een deel van het eiland verkennen. Ik ging samen met de Poolse Tom op de scooter die thuis motorrijdt. Werkelijk, ik vond het rijden zoooo leuk! De eerste keer, maar wat een heerlijk gevoel. Direct een vuurdoop met aan de linkerkant van de weg rijden en de belangrijkste Indonesische verkeersregel: toeteren, continue toepassen. Prachtige uitzichten over het meer, rijdend langs vele Batakhuisjes en vele typerende graven met daarop offerhuisjes. Overal zijn prachtige buffels te zien langs de weg. Op bezoek gegaan bij het Batakmuseum waar we een dansvoorstelling zagen waar we heel fijn als toeristen mee moesten dansen.. In het museum hangt een foto van het bezoek dat Bernard en Juliana brachten. De Nederlandse invloed is nog veel te zien. Zo is een garage/carwash een doorsmeer. En is een zuster een zuster. Langs de weg in een lokale warung heerlijke vis gegeten. De tweede helft van de middag begon het te regenen, wederom kei en keihard. Erna enigszins koud verder gereden toen we op een gegeven moment wel op erg brakke weggetjes kwamen met veel stenen en modder. En ja hoor, we bleken verdwaald en goed ook. Alles maar dan ook alles leek op elkaar. Daarbij werd het rijden steeds moeilijker door de wegen die steeds onbegaanbaarder werden. Ik had het koud en kreeg een trui van de Duitser. Tom kreeg enorme diarree en rond 17u besloten we dat we afstand moesten maken, afstand om de bewoonde wereld hoe dan ook te bereiken. Een paar auto's gaven hoop die we maar moesten volgen en uiteindelijk toch uit het oog verloren. Na een val van de Duitser met de Nederlandse Martine achterop aandachtig gereden, ik zat overigens alleen nog maar achterop. Door de modder, gaten en stenen durfde ik niet meer te rijden. In het begin hobbelde ik als bestuurder nogal flink door, ik was "a good and brave driver" aldus Tom die zich als en aapje om me heen klemde. Koud en moe bereikten we in de schemering tot onze grote vreugde de verharde weg waar we bij een gezin schuilden voor opnieuw de regen en we opwarmden met een kopje thee. Heel erg lief. Erna in het donker na nog ruim een uur rijden uitgeput aangekomen bij Mas cottages waar we verblijven. Daar hoorden we dat sommige toeristen wel 3 a 4 dagen verdwalen in het bos.. Terug volgden al snel braken en diarree van het stel, de Pool en de Duitser. Ik had nergens last van.. De volgende dag nam ik afscheid van iedereen en bleef ik alleen over om niets te doen.. En nog steeds ben ik alleen. Niets aan het doen, ahum, of ik dat kan? Moeilijk, moeilijk. Ja, ik kom mezelf tegen. Al lees ik de Happinez van iemand hier die bol staat van mindfullnes, licht leven en loslaten, ik vind het verdomde moeilijk. Op de tweede volle dag alleen een (pijnlijke) massage gehad en wat gelezen en in de avond uren gepraat met toeristen. Volgens mij ben ik echt een sociaal diertje, even lezen vind ik fijn maar erna praat ik graag weer met mensen. De tijd vliegt hier werkelijk waar, dat dan weer wel. In de avond schrok ik van een harde plof, een avocado viel uit de boom naast me. Deze heb ik vanmorgen bij mijn ontbijtje opgepeuzeld. Heerlijk geslapen ondanks de kakkerlak die ik gisteravond aantrof. Snel mijn oordoppen ingedaan aangezien ik ook naast me het typerende kakkerlakgeluid hoorde.. Knap van mij, al zeg ik het zelf. Vanmorgen wat gelezen (Max Havelaar) en daarna een kilometer gelopen naar de bank waar je maximaal 30euro kan opnemen.. Het dorpje uit wordt ik flink aangestaard en praten mensen geen woord Engels. Bij de bank gevraagd naar een vegetarisch plekje dat ik als tip kreeg. Maar een kort stukje. Maar ik ben lopend. Wat?! Herhaalden de dames. Iedereen reist hier met de scooter dus ik mocht achterop mee naar het vegan restaurant waar ik in alle rust geniet van ijsthee,ijskoffie en een curry met "nepkip". Erna teruggebracht waarvandaan ik vandaag naar Medan vertrek om vervolgens naar Yogjakarta, Java te vliegen.. In de middag nog wat gelezen maar erna toch weer zitten praten met iedereen.. De dochter van de eigenaars is 34 en ongetrouwd,vindt men totaal vreemd hier.. Emancipatie is hier ver te zoeken nog helaas. Langs de weg zitten groepjes mannen te schaken en te roken terwijl vrouwen poetsen, koken en continue in de weer zijn.. De meisjes die hier werken maken lange dagen,van 7tot23uur. In de middag gepraat met 1 van de meisjes die zei dat ze het eigenlijk niet leuk vindt en heel zwaar,maar er geen geld is om te studeren.. Dat is het moment waarop ik mijn zegeningen wel even tel.. En toen wilde ik eindelijk een duik nemen in het meer toen ik uitgleed en keihard op mijn arm/hand viel. Bloedde als een gek en een lelijke wond en stijve arm als resultaat. Na een potje janken en medetoeristen die meekeken naar mijn wond weer wat rustiger.. De avond doorgebracht met twee leuke Duitsers en gelachen om het woord "handfat" aangezien er gezellig wat ondefinieerbaar weefsel aan de wond hangt.. In de avond een glaasje rode Indonesische wijn genomen (zoete,maar lekkere port) en in het donker gezwommen in het meer waarbij de Duitser grapje dat ik eruit zag als een "injured seal". Veel gelachen terwijl we Duitse en Nederlandse spreekwoorden vergeleken met elkaar. Erna lekker geslapen en blij wakker omdat het met de wond en pijn een stuk beter gaat. Fijn dat jullie met me meereizen! Ik ga in de middag op pad naar Medan waar ik om 6u vlieg.. Veel liefs wederom!