Vallen en weer opstaan

De klap. Die kwam onverwachts, hard, verdrietig en beslissend aan. Aan het einde van de middag reed ik samen met Masayu, het Indonesische meisje dat ik had leren kennen in Yogja en het Duitse stel richting het hotel op Karimun Jawa.

Karimun Jawa is een eiland ten noorden van Java. Na een toch van zo’n 12 uur hadden we het prachtige eiland bereikt. Eerst 6uur in een busje naar de haven en daarna zo’n 6 uur in een boot. De beloning was groot. Water in elke schakering blauw die je kan verzinnen, weinig toeristen, rust, palmbomen, stranden. Een paradijs. Een snorkelparadijs dat ik de dag erop wilde gaan ontdekken. Nadat we aangekomen waren samen met Masayu en haar vriend Koko het eiland een stukje verkend en de meest prachtige zonsondergang ooit gezien terwijl wij de enige drie waren op het verlaten strand met daarop een verlaten boot. Hier klommen we op en vanaf daar zagen we het prachtige kleurenspel voor ons.

De volgende dag hadden we een rustige dag op het eiland gehad. We reden veel en genoten van al het groen om ons heen, bezochten een mangrove waar we gebiologeerd minutenlang staarden naar krabbetjes die aten, zaten, bewogen, aten en hun holletjes ingingen. Erna heerlijk gelegen op een prachtig strand waarna we terug naar het hotel reden op de scooter. Die rustige dag veranderde met een val waar ik me weinig van herinner. Het moment ervoor was ik enthousiast in gesprek met Masayu over het rijden van een scooter, dat dat toch eigenlijk best goed ging: ik vond het leuk en wilde in Nederland graag mijn rijbewijs halen.. Ik reed en Masayu zat achterop.

Het volgende moment voelde ik een doffe klap en zag ik mijn zwarte zonnebril voor mij wegschuiven over de zanderige grindgrond. Ik was gevallen geloof ik, dat schoot door mijn hoofd. Geen idee, geen ervaring met hoe hard een klap aankomt van een voertuig dat een motor heeft. Pijn had ik niet, wel zag ik bloed op mijn benen en werd ik duizelig. Liggen, ja, dat wilde ik. Meer niet. Jammer dat de roedel omstanders (waar kwamen al die mensen zo snel vandaan?!) daar anders over dacht. Ik wilde daar blijven liggen op de grond, meer niet. Een dekentje zou fijn zijn, maar laat me met rust en laat me even mijn ogen sluiten. Nee, toch niet, want shit, had ik eigenlijk al mijn tenen nog en hoe ging het met Masayu die achter mij opkrabbelde. Na een paar minuten die later een kwartier bleken te zijn verscheen het Duitse stel boven mijn hoofd. Ik trilde, was bang, moest huilen: had ik al mijn tenen nog? Had ik niets gebroken? Paniek, was alles wel ok, wel goed? Maar waar te beginnen.. Pijn had ik niet, ik voelde me verdoofd. De jonge Duitse stelde me gerust op een manier waar ik haar nog steeds meer dan dankbaar voor ben. “Jasmin, everything will be allright”.
Voordat ik het wist werd ik een auto ingehesen op weg naar een kliniek. Daar kwamen steeds meer mensen kijken en gluren terwijl ik daar zat en lag, nog niet helemaal beseffend wat er zojuist was gebeurd. Mijn jurk lag aan flarden en mijn armen, buik en knie hadden schaafwonden. Een dokter, een verpleegkundige, iedereen verzamelde zich om mij en vooral mijn enkel heen. Die wond was diep, ik hoorde het woord stitches. Au, best wel pijn die armen en wat een ranzigheid: modder en steentjes: die moesten eruit. Tetanus hoorde ik de Duitse zeggen. Die prik hoefde niet zei de verpleegkundige. Ik dacht het wel. Mijn wonden werden met de Frans-Indonesische slag schoongemaakt… Ik vroeg Dominic de Duitser mijn armen schoon te maken, aangezien de verpleegkundige de arm in wilde pakken inclusief steentjes. Mijn tas werd gehaald en zou naar het hotel van het stel gebracht worden. Daar zou het fijn zijn, de eigenaresse kookte heerlijk en was een lieve vrouw. Alsjeblieft, breng me daarheen, dacht ik alleen maar. Geld interesseert me niet. Niets interesseert me niet of wel. Ik wil ergens kunnen liggen en dan is het goed. Het hotel waar we de eerdere nacht sliepen werd gerund door de vriend van Masayu en had geen mensen die me verder konden helpen, schoot door mijn hoofd.

Met het schrijven van dit verhaal komen er steeds wat flarden boven dwarrelen. Van een tetanusvloeistofflesje dat ik zelf voorzag van een dubbelcheck, een dokter die weinig sprak en weinig deed, ik die maar bleef huilen als een klein kind terwijl ik weigerde naar mijn eigen voet te kijken. Ik durfde het misschien wel, maar wilde hem simpelweg niet zien. Een soort struisvogelgedrag. Lalala, als ik het niet zie, is er ook niets aan de hand. Vanavond slaap ik onder mijn klamboe, en dan kan ik morgen opstaan en gaan snorkelen. Helaas liep het iets anders. Na een uur? (werkelijk geen idee) werd ik vervoerd naar het hotel dat van een Duitse-Indonesisch stel was. Het vervoersmiddel waar ik op werd gehesen: een andere….. scooter. Met twee benen aan één kant en wederom zonder het dragen van een helm.. Helmen zijn er niet op Karimun Jawa, een vrij stomme vraag. Natuurlijk had ik ernaar gevraagd. Maar nee, helmen waren simpelweg niet beschikbaar op het eiland.

Mijn hart bonsde, bang voor de scooter. Aangekomen was het donker en werd ik in de keuken neergezet met mijn been op een krukje. Een keuken met bedrijvigheid van kinderen en meerdere minikatjes die nieuwsgierig op mij en mijn wonden klommen (rook denk ik lekker vlezig). Versgebakken cake kreeg ik en kreteksigaretten. Mijn wonden werden schoongemaakt door de Indonesische aangevuld met een voetenbad van haar man, blaadjes, aloë vera en (bijen)olie en weet ik wat.. Mijn wonden werden traditioneel verzorgd door de allerliefste hoteleigenaresse die mij vertelde over haar leven als alleenstaande moeder die oude Vespa’s opknapte en na “een boefje” te zijn geweest, samen met haar Duitse partner dit hotel had geopend. Werkelijk prachtig mooi, stijlvol met een buitentoilet en buitendouche. Romantisch, schoon, het ultieme vakantieverblijf, helaas onder de minst leuke omstandigheden nu.
Toch was ik enorm blij omdat mensen zich over me ontfermden en ik me veilig voelde. Ook het Duitse stel stond maar paraat. Erna ging ik vervuild en hinkelend naar mijn bedje. Een half uur deed ik over mij een soort van omkleden. Alles deed me pijn, dus enkel het innemen van medicijnen deed ik. Erna viel ik een soort comateus in slaap.

In de ochtend werd ik wakker met pijn. De wonden zaten ingepakt en deden zeer. Mijn been kon ik niet goed bewegen door de pijn in mijn knie en voet. Gehavend en al ging ik uit mijn kamer waar de hosteleigenaresse en het meisje dat er werkte wederom superlief voor mij waren en een lekker ontbijt voor mij hadden bereid. Ik was kapotmoe en besefte nog niet zo goed wat er was gebeurd. Als ik eraan terugdenk zijn de dagen na de val een beetje roeserig (dat woord bestaat vanaf nu voor mij) verlopen. De andere gebeurtenissen tijdens deze reis staan me helder voor ogen terwijl deze dagen een beetje bestaan als één grote brei zonder tijd en tijdsbesef dat ik me besef of herinner. Ik werd verhuisd naar de slaapkamer van de eigenaars omdat er een boeking was voor mijn kamer.
Daar lag ik in een mooie kleine kamer op de grond op een matras waar ik veel heb geslapen. Aan het einde van de ochtend kwam er een oud dametje om mij traditioneel te masseren. Ik kon me door de wonden niet echt soepel bewegen en alleen op mijn rug liggen zodat ik mijn wonden niet bezeerde. De dame masseerde me terwijl ik in mijn onderbroekje lag, sprak onverstaanbare woorden tegen mijn wonden en schudde af en toe haar hoofd alsof ze wilde zeggen: meisje, meisje toch, wat een pech en wat heb je geluk gehad. Want ja, dat besef ik me maar al te goed hier. Met de vaart die ik maakte op een scooter, zonder een helm te dragen is het belachelijk goed afgelopen. Alleen een kleine schaafwond (en een kaal plekje) op mijn hoofd, maar dat is alles qua hoofdletsel. Ik ga niet uitwijden of nadenken over andere scenario’s, maar toch kan ik dankbaar zijn.

Dankbaar voor de relatief goede afloop, maar ook dankbaarheid voor de mooie ontmoetingen, prachtige plekken en ontroerende gebeurtenissen van de twee en een halve week die ik ervoor had gereisd. Het was goed zo, dat voelde ik gelijk, instinctief. Ik wil naar huis. Ik zei tegen Nederlanders: hoe reislust kan omslaan in thuislust. Juist door de fijne reis die ik voor me had liggen, voelde ik sterk de drang om naar huis te gaan. Maar daar was ik nog niet. In de middag werd ik naar een verpleegkundige gebracht; wederom achterop de scooter bij de eigenaresse. Daar vond een wederom pijnlijke verbandwissel plaats inclusief voorschrijving van antibiotica en pijnstillers (die later reumamedicatie bleken te zijn). Daarna als mummie een attractie zo achterop de scooter.

In de avond kwamen er een paar mannen van het lokale bestuur, ze maakten foto's van mij en mijn wonden en vroegen mij naar verbeterpunten terwijl ze vertelden dat (inderdaad door mij opgemerkt) sommige delen van de weg vernieuwd werden. Het enige dat ik zei is dat het beschikbaar maken van helmen, voor toeristen, zou moeten en er bovendien ook nog geld aan verdiend zou kunnen worden.

Daarna weer slapen en liggen, met een waakzame kat (heel steriel ;) op mijn bed. En een stervende kakkerlak onder een lamp. Zo’n enge, grote. Maar ik was te moe om iemand te vragen het dier of weg te halen of uit zijn lijden te verlossen. De volgende dag lag het beest dood te zijn.

De volgende dag toch op weg naar Yogjakarta gegaan ondanks het advies van meerdere mensen te blijven en niet te reizen. Ik wilde het niet, zonder ziekenhuis of iets aan medische zorg in de buurt, voelde het simpelweg niet veilig. Dichter naar de bewoonde wereld, dichter naar huis, dat is wat ik wilde. Het was niet de meest leuke reis.. Ik kwam mezelf behoorlijk tegen maar sprak mezelf goed toe. Eerst weer zes uur op de boot met een enorm wilde zee en daarna in een minibusje. Met de taxichauffeur afgesproken dat ik bij het ziekenhuis werd afgezet. En daar in een rolstoel kwam de ontlading. Eerst als boosheid, de dokter bij de EHBO zei gelijk dat ze geen verklaring dat ik naar Nederland moest, kon geven en toen bij de chirurg toen een wederom pijnlijke verbandwissel plaatsvond. Foto’s werden gemaakt van mijn voet. Geen breuk.

Terwijl ik daar wederom bijkwam van een huilpartij kwamen daar de hosteleigenaars van Sae Sae, Boy en Michelle aan. Zo lief en zo vertrouwd. Na de nodige betalingen hier en daar ging ik met de taxi en Michelle terug naar het hostel waar ik terechtkwam in een warm bad.. Mijn bedje was gereserveerd, sigaretten lagen klaar, mijn tas waar ik voor terug zou komen was zo goed als af gemaakt door de handen van meerdere lieve mensen. Ik sliep als een roos. De volgende dag stond in het teken van dingen regelen voor een eerdere terugvlucht. Ik ging samen met een lieverd Galang die zijn vrienden vanuit Jakarta in Yogja bezocht naar het ziekenhuis voor de uitslag van de foto (geen breuk ;) en een verklaring van de arts. Die verklaring schreef ik zelf op een briefje en werd met kleine aanpassing overgeschreven door de arts. Over eten of drinken hoefde ik me geen zorgen te maken.

Ik werd als een prinses verzorgd. Al snel werd ik “mother” genoemd toen ik de anekdote vertelde dat het Duitse meisje in Karimun werd gezegd dat ze zo lief voor “haar moeder” zorgde.. Het was natuurlijk geen gezicht, ik in dat verband hupsend door het hostel heen. Soms blij met een kopje thee dat gezet werd, maar soms ook eigenwijs zelf een weg banend naar de dichtstbijzijnde aansteker. Ja, ik heb veel gerookt in Indonesië. Een pakje kostte er 70 cent. Ik ben vanaf aankomst gestopt met het gerook, het is vervelend om ervan afhankelijk te zijn, het is slecht voor wondgenezing en het is Ongezond, ik weet het allemaal.

De dag voor vertrek naar Nederland was aangebroken zonder dat ik het wist. Mijn voet was inmiddels van het formaat olifant en de paracetamol en ibuprofen hielpen matig. Mijn haar was al zeker een kleine week niet gewassen, ik besloot naar een salon te gaan. Daar aangekomen werd mijn plan al snel gewijzigd in een heerlijke facial en het wassen! en verven van mijn haren. Tijdens mijn bezoek werd ik gebeld door de verzekering dat ik de volgende dag businessclass terug kon vliegen, of ik dat wilde. Wat is hierop uw antwoord? Ja. En vervolgens werd mijn haar knalrood geverfd. Door de snelle terugvlucht gecombineerd met een verse mango shake kreeg ik een boost, ik zou toch nog wat souvenirs meenemen.. Met de taxi vervoerd en wat spulletjes gekocht, maar het zweet en de pijn braken me uit. Snel de taxi in naar huis, ja, zo voelde het een beetje. Huis. Hostelhuis. Ook een mooi woord. Daar heb ik kapotmoe mijn tas ingepakt en nog wat gezeten, niet bevattende dat mijn reis toch echt aan het einde gekomen was.

De volgende dag werd ik lief uitgezwaaid en “stapte” ik met een brok in mijn keel in de taxi, samen met Galang. De lieve, kleine indo die me de afgelopen dagen had geholpen door eten te kopen, mee naar het ziekenhuis en nu ook naar het vliegveld te gaan. Een jongeman die autodidact in de reclame/filmindustrie terecht was gekomen en al flink wat Europese klussen had gedaan. Hij vond het meer dan vanzelfsprekend dat hij me zou helpen. Als hij in Nederland problemen zou hebben, zou hij hulp immers ook fijn vinden. Met een tweede brok in mijn keel op het vliegveld afscheid genomen van Galang. En toen als een businessvrouw naar Nederland gereisd waarover meer in de volgende en laatste blog.

Zoen!